Αρθρογραφία

Το Τριώδιο άνοιξε. Οι υποσχέσεις της αφίξεως της Άνοιξης ελοχεύουν στα μικρά χαμόγελα του Φεβρουαρίου. Απόκριες! Οι πανάρχαιες τελετές στην Άνοιξη, στη ζωή, στη γονιμότητα, στη Γη, στις αισθήσεις. Ρόλος αρχαίος ως ευχαριστία στη φύση και στους Θεούς της μεγάλης αυτής δωρεάς. Και άλλες φορές σε ακραίες ακόμη εκφάνσεις αυτής της θείας διαδικασίας οι άνθρωποι πλησιάζουν το θείο και την αιωνιότητα.
Έτσι, αυτές οι τελετές πέρασαν ως ακριβή συνέχεια με την υγρή σκυτάλη της παράδοσης. Πώς θα γινόταν αλλιώς, που στον δικό μας τόπο η Άνοιξη έρχεται ως κυρίαρχη των πάντων! Και σε τούτο τον τόπο, τον σκληρό και άγονο, πρέπει να δοξαστεί η γονιμότητα, ο έρωτας, η ζωή. Σ’ αυτές τις λίγες ημέρες πρέπει να δοξαστούν τα ένστικτα και τα πάθη του ανθρώπου. Αυτές τις λίγες ημέρες οι άνθρωποι γίνονται ελεύθεροι και αποφυλακίζονται από τα μη και τα πρέπει όλων αυτών των εντολέων που του στερούν τη χαρά της ζωής.

Tα μοιρολόγια είναι μια κορυφαία στιγμή στον πολιτισμό μας και στην ανθρώπινη ιστορία. Έτσι και το χωριό μας δεν θα μπορούσε να μην ήταν κομμάτι αυτού του μεγάλου «δράματος» που παίζεται στις «ορχήστρες» των δικών μας θεάτρων. Ως αρχαίος χορός λοιπόν οι μοιρολογητές και μοιρολογίστρες στέκονταν ενώπιον του μεγάλου πρωταγωνιστή – του νεκρού – στα φτωχά δωμάτια του χωριού μας. Η νεκρώσιμος αυτή «λειτουργία» ως τελευταία πράξη στο αιώνιο δράμα της ζωής και του θανάτου είναι από τις μεγαλύτερες στιγμές, όπως είπαμε στον δικό μας πολιτισμό.
Έρχονταν λοιπόν, ως έτοιμοι από καιρό, εκπαιδευμένοι στα μεγάλα σχολεία της ζωής και της παράδοσης αυτά με σπουδαία μέλη αυτού του χορού. Το βράδυ στη μεγάλη νεκρώσιμη αγρυπνία, ως θεϊκοί παραστάτες, άρχιζαν αυτό το μεγάλο δρώμενο με τους ατελείωτους στίχους, με όλες τις μουσικές, με όλες τις μελωδίες της φυλής. Λέξεις σαν άπειρες, παύσεις, σαν αιώνιες σιωπές στην χάσκουσα και θορυβώδη αιωνιότητα των ασεβών. Τις θυμάμαι καλά αυτές τις γυναίκες σε αυτές τις παραστάσεις και πάντα τις έβλεπα με απόλυτο σεβασμό για το μεγάλο τους αυτό έργο.