Πασίγνωστη για το άρωμα της και τις θεραπευτικές τις ιδιότητες η λεβάντα ήταν γνωστή από την αρχαία Αίγυπτο και την Ελλάδα.  Το όνομα της προέρχεται από το λατινικό ρήμα lavare, που σημαίνει «πλένω».   Υπήρχε η πεποίθηση ότι καθάριζε το σώμα και το πνεύμα. Η λεβάντα είναι γένος φυτών που ανήκει στην οικογένεια των Χειλανθών (Labiatae). Το γνωστότερο γένος είναι η λαβαντούλα, που περιλαμβάνει γύρω στα 25 είδη. Είναι ιθαγενές των παραμεσόγειων περιοχών.

Σήμερα την βρίσκουμε σε διάφορες μορφές.

Τα αποξηραμένα άνθη λεβάντας στο σπίτι σας προσφέρουν ένα ευχάριστο άρωμα και ένα απαλό μοβ χρώμα που μπορεί να διακοσμεί το χώρο σας ενώ ταυτόχρονα να σας ηρεμεί.

​Στη σύγχρονη βοτανοθεραπεία, τα αποξηραμένα άνθη Λεβαντας χρησιμοποιούνται κυρίως για τη μείωση του άγχους και της υπερέντασης. Το άνθος λεβάντας γίνεται και αφέψημα που βοηθάει στην αϋπνία, στη μείωση της αρτηριακής πίεσης, στο φούσκωμα του εντέρου. Επίσης βοηθάει στη δυσμηνόρροια, σφίγγει τα ούλα και μπορεί να ανακουφίσει την λαρυγγίτιδα.

Το αιθέριο έλαιο που περιέχουν τα φύλλα της χρησιμοποιείται στην αρωματοποιία και τη σαπωνοποιία και στη φαρμακευτική ως τονωτικό και αντικαταρροϊκό και για τη θεραπεία νευρασθενειών. Έχει επίσης αντισηπτικές ιδιότητες και χρησιμοποιείται στην επούλωση τραυμάτων.

Το Ανθόνερο της Λεβάντας. Πρόκειται για αποσταγμένο νερό που προκύπτει από τη διαδικασία απόσταξης των ανθών λεβάντας με υδρατμούς.

Το ανθόνερο λεβάντας θεωρείται τονωτικό για την επιδερμίδα. Χρησιμοποιείται σε περιπτώσεις ήπιας ακμής. Έχει αντιβακτηριδιακές ιδιότητες και αντιμετωπίζει τις ατέλειες του δέρματος.

Στην περιοχή έχει γίνει μια καινοτόμος δράση, με καλλιέργεια 100% βιολογικής λεβάντας, με όλες τις μορφές που αναφέρθηκαν.

Η Ελιά είναι γένος καρποφόρων δέντρων της οικογένειας των Ελαιοειδών (Oleaceae). Η ελιά είναι γνωστή από τους αρχαιότατους χρόνους, πιθανότατα κατάγεται από το χώρο της ανατολικής Μεσογείου. Σύμφωνα με την αρχαία ελληνική παράδοση, πατρίδα της ελιάς είναι η Αθήνα. Η πρώτη ελιά φυτεύτηκε από την Αθηνά στην Ακρόπολη.

Οι Έλληνες ήταν ο πρώτος λαός που καλλιέργησε την ελιά στον ευρωπαϊκό μεσογειακό χώρο. Την μετέφεραν είτε Έλληνες άποικοι είτε Φοίνικες έμποροι. Όπως αναφέρει ο Πλίνιος, κατά το 580 π.Χ, ούτε το Λάτιο ούτε η Ισπανία ούτε η Τύνιδα γνώριζαν την ελιά και την καλλιέργειά της.

Είναι δέντρο αειθαλές, έχει φύλλα αντίθετα, λογχοειδή, δερματώδη, σκουροπράσινα στην άνω επιφάνεια και αργυρόχρωμα στην κάτω. Τα άνθη της είναι λευκωπά, μονοπέταλα και πολύ μικρά και εμφανίζονται προς το τέλος Μαΐου. Ενώ ο καρπός ωριμάζει και συλλέγεται κατά τα τέλη του φθινοπώρου και αρχές του χειμώνα.

Ο καρπός της ελιάς ωριμάζει στα μέσα προς τέλη του φθινοπώρου, οπότε και ξεκινάει η συγκομιδή, ή το λιομάζωμα.

Είναι πολύ βασικός για τη Μεσογειακή διατροφή, τόσο ως εδώδιμος όσο και επειδή από αυτόν παράγεται το ελαιόλαδο.

Θαυμάσια πηγή μονοακόρεστων λιπαρών οξέων. Η ελιά παρέχει φυτικές ίνες και μέταλλα στον οργανισμό και είναι πηγή της βιταμίνης Ε, που είναι φυσικό αντιοξειδωτικό. Θεωρείται επίσης ότι η βιταμίνη Ε, επιβραδύνει τις αλλοιώσεις των κυτταρικών μεμβρανών και καταπολεμά την οστεοπόρωση.

Στο Δήμο Αρχαίας Ολυμπίας οι καλλιέργειες που καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος της καλλιεργούμενης έκτασης είναι: η ελιά (56.005,7 στρέμματα)

Μετά τις πυρκαγιές του 2007, φυτεύτηκαν στο χωριό πολλά ελαιόδεντρα. Η παραγωγή ελαιόλαδου στο χωριό, χωρίς να υπάρχουν επίσημα καταγεγραμμένα στοιχεία, εκτιμάται ότι κυμαίνεται από 130 έως 200 τόνους.

Σύμφωνα με τους ντόπιους παραγωγούς της περιοχής, μια από τις ποικιλίες ελιάς που καλλιεργούνται  είναι τα «Νεμουτιάνα», πρόκειται για εξαιρετικής ποιότητας ελαιόλαδο με χαρακτηριστική πικρή γεύση που προέρχεται από την ποικιλία ελιάς με τοπική ονομασία «χωραϊτικη».

Το κάστανο βρίσκεται μέσα σε ξυλώδες περίβλημα που έχει αγκάθια εξωτερικά και ανοίγει όταν οι καρποί ωριμάσουν. Ανάλογα με το είδος, μέσα στο περίβλημα υπάρχουν συνήθως 2-3 καρποί, ή και μόνο ένας.

Το μέγεθος του κάστανου εξαρτάται από την ποικιλία, την υγρασία, και τη σύσταση του εδάφους.

Τα νωπά κάστανα περιέχουν 50%νερό, 45%υδατάνθρακες και 5% φυτικό έλαιο.

Καθώς το κάστανο θεωρείται καλή πηγή μονοακόρεστων λιπαρών οξέων, όπως ολεϊκού και παλμιτολεϊκού οξέος. Βοηθά και στη μείωση της κακής χοληστερόλης και αύξηση της καλής.

Τα κάστανα ανήκουν στους ξηρούς καρπούς. Αν και η διατροφική τους σύσταση θυμίζει περισσότερο αμυλούχο τρόφιμο. Καθώς έχουν σημαντικά χαμηλότερη περιεκτικότητα σε λιπαρά οξέα. Τα κάστανα είναι άριστη πηγή υδατανθράκων, προσφέροντας με αυτόν τον τρόπο την απαραίτητη ενέργεια για το σώμα μας. Ακόμα, περιέχουν και άριστης ποιότητας πρωτεΐνες, σε μικρότερη ποσότητα όμως.

Το κάστανο, ωμό ή ψητό, αποτελεί μια πλήρη τροφή, ιδανική για παιδιά στην ανάπτυξη. Για όσους αναρρώνουν από διάφορες ασθένειες, όπως η έντονη διάρροια, καθώς και για αθλητές. Η υπερβολική κατανάλωση τους είναι δυνατό να συμβάλλει στην αύξηση του σωματικού βάρους.

Στις Μηλιές, καλλιεργούνται κάστανα από τους αγρότες της περιοχής. Σε ποσότητες που ως επίτο πλείστων καλύπτουν τις δικές τους ανάγκες.

Το αμπέλι ή κλήμα ανήκει στην τάξη των Ραμνωδών και στην οικογένεια των Αμπελοειδών, με πολλές ποικιλίες που καλλιεργούνται στις εύκρατες περιοχές της γης. Καλλιεργείται κυρίως για τον καρπό του, το σταφύλι, ενώ και τα φύλλα του χρησιμοποιούνται στη μαγειρική (ντολμάδες). Τα σταφύλια μπορούν να καταναλωθούν ως έχουν ή να χρησιμοποιηθούν είτε για γλυκίσματα (γλυκό του κουταλιού) είτε για την παρασκευή σταφίδων, κρασιού, άλλων οινοπνευματωδών ποτών όπως το τσίπουρο. Είναι πολυετές φυτό και αναπτύσσεται γρήγορα. Ο κορμός του έχει πολλαπλές διακλαδώσεις και αρκετούς βραχίονες και βλαστάρια. Ο φλοιός των ξυλωδών τμημάτων βγαίνει σε λωρίδες και αποχωρίζεται. Οι βλαστοί στην πορεία του χρόνου γίνονται ξυλώδεις βραχίονες που ονομάζονται βέργες, κληματόβεργες ή κληματίδες. Ο πολλαπλασιασμός των κλημάτων γίνεται με τις κληματόβεργες και με δύο τρόπους: με μόσχευμα ή με εμβολιασμό.

Η καρυδιά ανήκει στην οικογένεια των Καρυοειδών, με 20 είδη φυλλοβόλων δέντρων. Είναι αυτοφυές, αγγειόσπερμο, μονοχλαμυδικό φυτό. Δεν αντιμετωπίζει πρόβλημα προσαρμογής και καλλιεργείται σε διάφορους τύπους κλιμάτων και περιβάλλοντος, όμως αποδίδει περισσότερο σε περιοχές με θερμό και υγρό κλίμα.
Τα φύλλα της καρυδιάς είναι μεγάλα, μακριά, σύνθετα, το κάθε φύλλο αποτελείται από 7-9 μικρά φύλλα, με ωοειδές σχήμα. Τα άνθη της είναι αφανή χωρίς πέταλα και τα αρσενικά σχηματίζουν ταξιανθίες. Ο κορμός της είναι παχύς και η διάμετρος του φτάνει τα 2,5 μέτρα.

Η κοινή καρυδιά φτάνει σε ύψος τα 35 μέτρα και είναι γνωστή και με τις ονομασίες αγγλική ή περσική.
Καλλιεργείται για τον καρπό της, το καρύδι, και για την εξαιρετικής ποιότητας ξυλεία της.
Τα καρύδια, όταν ωριμάσουν, τινάζονται από το δέντρο με ράβδισμα και μαζεύονται από το έδαφος πριν μαυρίσουν. Στη συνέχεια ξεφλουδίζονται και ξεραίνονται σε ειδικά ξηραντήρια. Το καρύδι έχει σχήμα σφαιρικό και το περικάρπιο του όταν είναι χλωρό είναι παχύ σαρκώδες και πράσινο ενώ όταν ωριμάζει αλλάζει χρώμα σε ανοιχτό μπεζ-καφέ και γίνεται σκληρό, ξυλώδες κέλυφος.
Το ξύλο της καρυδιάς είναι ιδιαίτερα ανθεκτικό και δεν εμφανίζει ρωγμές. Είναι συμπαγές με εξαιρετική ελαστικότητα και χρησιμοποιείται στην κατασκευή επίπλων πολύ καλής ποιότητας. Επειδή κατεργάζεται εύκολα χρησιμοποιείται και στην ξυλογλυπτική.

Η κερασιά είναι αγγειόσπερμο δικότυλο φυτό που ανήκει στο γένος Προύμνη και υπογένος Κέρασος στην οικογένεια των Ροδοειδών. Είναι φυλλοβόλο δέντρο, με ύψος που φτάνει και τα είκοσι μέτρα.

Η κερασιά καλλιεργείται για το νόστιμο καρπό της, το κεράσι, ενώ υπάρχουν και ποικιλίες που καλλιεργούνται ως καλλωπιστικά δέντρα. Χρησιμοποιείται όμως και το ξύλο της, που είναι ανθεκτικό στην υγρασία, στην κατασκευή επίπλων, αλλά και μουσικών οργάνων και ηχείων, καθώς δίνει καλύτερη ακουστική.

Η κερασιά ζει συνήθως εξήντα χρόνια και η καρποφορία αρχίζει από τον τέταρτο χρόνο της ζωής της, ενώ μεγάλες αποδόσεις έχει μετά τον εικοστό χρόνο. Ανθίζει σχετικά νωρίς και έτσι είναι δυνατό να υποστεί ζημιές στους ανθούς της από παγετό ή δυνατό ψύχος. Ευδοκιμεί σε διάφορους τύπους εδαφών και προτιμά κυρίως αυτά που δεν περιέχουν ασβέστιο. Πριν να δημιουργηθεί ένας κερασεώνας πρέπει να γίνει βαθύ όργωμα και καλή κατεργασία του εδάφους.

Υπάρχουν πάρα πολλές ποικιλίες κερασιάς που βασικά χωρίζονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες, αυτές που έχουν απαλή σάρκα και αυτές που έχουν τραγανή. Στην Ελλάδα καλλιεργούνται αρκετές ποικιλίες ενώ τα κεράσια που παράγονται θεωρούνται εξαιρετικής ποιότητας.

Στην περιοχή καλλιεργούσαν παλιά το «Λαλαίικο πετροκέρασο» που φημίζεται για την τραγανότητα και τη γεύση του, είναι πιο δύσκολο στην συντήρησή του μετασυλλεκτικά από άλλα κεράσια. Γενικά στην καλλιέργειά του δεν έχει προβλήματα με ασθένειες, καρπόδεση.

Η μηλιά είναι το πιο διαδεδομένο οπωροφόρο παγκοσμίως, αντιπροσωπεύει το 50% των φυλλοβόλων οπωροφόρων δέντρων. Με παγκόσμια ετήσια παραγωγή περί τα 60 εκατομμύρια τόνους. Το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής μήλων παγκοσμίως αποτελείται από επιτραπέζιες ποικιλίες.
Οι πιο διαδεδομένες ποικιλίες της μηλιάς είναι η Golden Delicious και οι ποικιλίες Red Delicious,η Mutsu ιαπωνικής προέλευσης και η Granny smith. Η καλλιέργεια της μηλιάς είναι διαδεδομένη σε ολόκληρο σχεδόν τον κόσμο.
Οι καλλιεργούμενες εκτάσεις στη χώρα μας σύμφωνα με την Ελληνική Στατιστική Αρχή κατά το έτος 2006 ήταν 133.000 στρέμματα. Η ετήσια παραγωγή ανήλθε στις 290.000 τόνους, αποτελώντας τη δεύτερη σπουδαιότερη καλλιέργεια από τα φυλλοβόλα οπωροφόρα μετά τη ροδακινιά.
Ευδοκιμεί σε εδάφη που έχουν διάφορη σύσταση. Η φύση όμως του υπεδάφους έχει μεγαλύτερη σημασία από το είδος και την ποιότητα του επιφανειακού εδάφους. Το υπέδαφος πρέπει να αποστραγγίζεται καλά, γιατί οι ρίζες της μηλιάς είναι πολύ ευαίσθητες σε περίσσεια νερού.

Άλλα τοπικά προϊόντα των Μηλεών, αλλά και των γύρω περιοχών συναντάμε μακριά από τις καλλιέργειες, στα σπίτια των νοικοκυριών, εκεί όπου οι γυναίκες του τόπου έχουν αναπτύξει, γνωστά σε όλους τοπικά προϊόντα. Το πρώτο και κύριο που δεν μπορεί να λείπει από την λίστα αυτή είναι τα γλυκά του κουταλιού.
Το γλυκό του κουταλιού είναι παραδοσιακό γλυκό της ελληνικής οικογένειας. Σερβίρετε ως ένδειξη φιλοξενίας σε μικρές ποσότητες, εξ΄ ου και “του κουταλιού”. Οι γεύσεις ποικίλουν, μπορεί να χρησιμοποιηθούν όχι μόνο φρούτα όπως βύσσινο,  κυδώνι, περγαμόντο και το σύκο, αλλά και λαχανικά, όπως η ντομάτα, το μελιτζανάκι, το καρότο και το κολοκύθι, φυσικά και άνθη, όπως το τριαντάφυλλο.

Ο τομέας της ζωικής παραγωγής είναι μια από τις κύριες ασχολίες για πολλούς από τους συγχωριανούς μας, συγκεκριμένα τα αιγοπρόβατα, κυρίως χρησιμοποιώντας το γάλα και το κρέας.
Παλαιότερα η κτηνοτροφία η βοσκή των προβάτων γινότανε συνήθως με ποιμενικό τρόπο αξιοποιώντας το δάσος της Φολόης (Κάπελης). Τα τελευταία χρόνια αυτή γίνεται σε προστατευμένους χώρους, περιφραγμένους, σε σύγχρονα οικήματα με εντατικοποίηση αυτής της διαδικασίας.

Στον Λάλα δημιουργήθηκε ένα παραδοσιακό εργαστήριο ζυμαρικών «Το Ζυμαρικά Φολόης». Είναι μια οικογενειακή επιχείρηση, όπου ακολουθεί πιστά, με μεράκι και πολύ αγάπη τη γαστρονομική παράδοση της περιοχής. Το όνομα αρχικά ήταν «Το εργαστήρι της γιαγιάς» αφιερωμένο στη γιαγιά, την κ. Γιαννούλα που μεγάλωσε την οικογένεια της φτιάχνοντας χειροποίητα ζυμαρικά. Πέρασε, μαζί με το μεράκι και την αγάπη για την τέχνη αυτή, από γενιά σε γενιά, μέχρι σήμερα που έχει αναλάβει ο εγγονός, πλέον, Δημητρόπουλος Ανδρέας. Παρασκευάζονται από άριστης ποιότητας σκληρά άλευρα και σιμιγδάλι ου προσφέρει απλόχερα η ελληνική γη, φρέσκο γάλα και αυγά παραγωγής τους. Τα προϊόντα δεν περιέχουν συντηρητικά και χρωστικές ουσίες. Προϊόντα όπως τα παραδοσιακά ζυμαρικά είχαν, έχουν και θα έχουν μια θέση στο τραπέζι όλων μας.
Το εργαστήρι παράγει μακαρόνια σε διάφορες μορφές, κριθαράκι, τραχανά, χυλοπίτες και άλλα.