«Δεν έχουμε ποτάμια δεν έχουμε πηγάδια δεν έχουμε πηγές,
μονάχα λίγες στέρνες άδειες κι αυτές, που ηχούν και που τις προσκυνούμε».
Γιώργος Σεφέρης

Πραγματικά, αυτοί οι δυο στίχοι του ποιητή καταγράφουν απόλυτα το θέμα του νερού και της αιώνιας δίψας στο χωριό μας. Θυμάμαι πολύ καλά, ότι αυτό ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα στο χωριό μας. Μόνον, όποιος έχει διψάσει μπορεί να καταλάβει αυτό. Την πείνα την αντέχεις τη δίψα ποτέ.

Εγώ έχω θητεύσει και στα δύο και έχω βιωματική άποψη για το θέμα, έχω πολλές φορές ξεδιψάσει από την πρωινή δροσιά στα φύλλα των δέντρων και από τις θολές λούμπες στη Κάπελη στα απόβροχα του θέρους. Έχω ξεδιψάσει επίσης από όλες τις μικρές πηγές του χωριού μας και θυμάμαι καλά τον τόπο τους, τη γεύση τους και τη δροσιά τους και αιώνια είμαι ευγνώμων και τις μνημονεύω.
Πολύ εντύπωση μου έκανε και η γεωγραφική επιλογή που έγινε για το χτίσιμο του χωριού μας, μακριά από κάθε πηγή. Πέρασαν δύσκολα χρόνια και αγώνας πολύς να λυθεί αυτό το μεγάλο πρόβλημα του χωριού μας. Μέχρι τότε άνθρωποι, ζωντανά και δέντρα δίψασαν πολύ.

Aκουμπούσε στο πεζούλι τη μικρή του «βαντάκα» με όλα τα ψιλικά του κόσμου. Σε λίγο όλες οι γυναίκες στην κάθε ρούγα μαζευόντουσαν για να αγοράσουν τα σπουδαία προϊόντα από τον «πλανόδιο» έμπορο. Τον Καραβατά, από το διπλανό χωριό μας, το Δούκα. Η καταγωγή του ήταν από τη Βύλιζα ωραίο χωριό, αγνάντιο στον Αλφειό, όπως κατεβαίνουμε στην οδό από Λάλα για Αρχαία Ολυμπία στο αριστερό μας χέρι.

Ο Καραβατάς ήταν το πιθανότερο εσώγαμβρος στο Δούκα. Εγώ τον θυμάμαι έτσι γέρο με καλά και κακά συναισθήματα. Τα καλά είναι για τούτο το επάγγελμα του πλανοδίου, τα κακά θα το ειπώ στο τέλος αυτού του κειμένου. Άνοιγε λοιπόν τη μικρή του βαντάκα και ένας ολόκληρος κόσμος από χρήσιμα αντικείμενα άστραφτε στον ήλιο: Βελόνες, καρφίτσες, δαχτυλήθρες, φουρκέτες και κουβαρίστρες. Τσιμπιδάκια, παραμάνες, κόπιτσες, καλτσοδέτες, κλωστές, κουμπιά, λάστιχα, καθρεφτάκια και άλλα τέτοια ωραία πραγματάκια.

Οι πελάτες του συνήθως ήταν μόνον οι γυναίκες. Εγώ αυτό το πλανόδιο μαγαζί το θυμάμαι που άνοιγε στο πεζούλι της θείας Βασίλαινας της Πίππαινας (Καβουρίνας). Μαζευόντουσαν· όλες οι γειτόνισσες και αγόραζαν τα απαραίτητα αυτά προϊόντα. Η συναλλαγή γινότανε με χρήματα ή προϊόντα (αυγά, τυρί κλπ.). Υπήρχε βεβαίως και κατάστιχο με τα βερεσέδια. Μετά έκλεινε την τσάντα πέρναγε στα χείλη του την μικρή τρομπέτα – καραμούζα του και χυνότανε στις άλλες γειτονιές. Ευλογημένες συναλλαγές για να οργανωθεί η φτώχεια και οι ανάγκες των ανθρώπων.

«Κι όταν θα φθάσεις στην ακμή σου, Καίσαρ πια*…»
Ο Μάρτιος, αν ήταν μαθητής στον Μυστικό Δείπνο, θα ήταν σίγουρα ο Πέτρος. Εκεί που θ΄απαρνηθεί τρις την ίδια στιγμή τραβάει το μαχαίρι και κόβει το αυτί του ασεβούς από τον όχλο.

Στο χωριό μας συνήθως ο Μάρτιος εσύχναζε στ΄αμπέλια με γυρισμένα τα μανίκια του, που φαίνονταν τα κάτασπρα ανήλιαγα χέρια του. Για βραχιόλι είχε μια κόκκινη κλωστή από στημόνι για να μη τα κάψει ο ήλιος.
Στ΄αμπέλια τα κούρβουλα ήταν όλα ίδια, δεν ξεχώριζε η ράτσα τους σ΄αυτήν τη μεγάλη ισότητα. Και όλα τα ονόματα ήταν εκεί, γραμμένα στη σειρά τους στα κατάστιχα της καλλιέργειας του θείου αυτού φυτού.

Το Τριώδιο άνοιξε. Οι υποσχέσεις της αφίξεως της Άνοιξης ελοχεύουν στα μικρά χαμόγελα του Φεβρουαρίου. Απόκριες! Οι πανάρχαιες τελετές στην Άνοιξη, στη ζωή, στη γονιμότητα, στη Γη, στις αισθήσεις. Ρόλος αρχαίος ως ευχαριστία στη φύση και στους Θεούς της μεγάλης αυτής δωρεάς και άλλες φορές σε ακραίες ακόμη εκφάνσεις αυτής της θείας διαδικασίας οι άνθρωποι πλησιάζουν το θείο και την αιωνιότητα. Έτσι, αυτές οι τελετές πέρασαν ως ακριβή συνέχεια με την υγρή σκυτάλη της παράδοσης.

Πώς θα γινόταν αλλιώς, που στον δικό μας τόπο η Άνοιξη έρχεται ως κυρίαρχη των πάντων! Και σε τούτο τον τόπο, τον σκληρό και άγονο, πρέπει να δοξαστεί η γονιμότητα, ο έρωτας, η ζωή. Σ’ αυτές τις λίγες ημέρες πρέπει να δοξαστούν τα ένστικτα και τα πάθη του ανθρώπου. Αυτές τις λίγες ημέρες οι άνθρωποι γίνονται ελεύθεροι. Αποφυλακίζονται από τα μη και τα πρέπει όλων αυτών των εντολέων που του στερούν τη χαρά της ζωής.

Τα μοιρολόγια είναι μια κορυφαία στιγμή στον πολιτισμό μας και στην ανθρώπινη ιστορία. Έτσι και το χωριό μας δεν θα μπορούσε να μην ήταν κομμάτι αυτού του μεγάλου «δράματος», που παίζεται στις «ορχήστρες» των δικών μας θεάτρων. Ως αρχαίος χορός λοιπόν οι μοιρολογητές και μοιρολογίστρες στέκονταν ενώπιον του μεγάλου πρωταγωνιστή – του νεκρού, στα φτωχά δωμάτια του χωριού μας. Η νεκρώσιμος αυτή «λειτουργία» ως τελευταία πράξη στο αιώνιο δράμα της ζωής και του θανάτου, είναι από τις μεγαλύτερες στιγμές, όπως είπαμε στον δικό μας πολιτισμό.

Έρχονταν λοιπόν, ως έτοιμοι από καιρό, εκπαιδευμένοι στα μεγάλα σχολεία της ζωής και της παράδοσης, με σπουδαία μέλη αυτού του χορού το βράδυ στη μεγάλη νεκρώσιμη αγρυπνία, ως θεϊκοί παραστάτες. Άρχιζαν αυτό το μεγάλο δρώμενο με τους ατελείωτους στίχους, με όλες τις μουσικές. Με όλες τις μελωδίες της φυλής. Λέξεις σαν άπειρες, παύσεις, σαν αιώνιες σιωπές στην χάσκουσα και θορυβώδη αιωνιότητα των ασεβών. Τις θυμάμαι καλά αυτές τις γυναίκες σε αυτές τις παραστάσεις και πάντα τις έβλεπα με απόλυτο σεβασμό για το μεγάλο τους αυτό έργο.

Το καφενείο, το Ναυάγιο όπως το γνωρίζουμε, με την σημερινή του μορφή άνοιξε στις 14 Σεπτεμβρίου του 2014.

Ήρθε σε μια εποχή που το χωριό έμεινε χωρίς κανένα καφενείο, εκείνο το καλοκαίρι. Οι περισσότεροι άρχισαν να φέρνουν τις καρέκλες τους από τα σπίτια τους και καθόντουσαν πρώτα λίγοι λίγοι και στην συνέχεια όλο και περισσότεροι παρέα στην πλατεία. Με τις μέρες ξεκίνησαν να φέρνουν και φαγητά και ποτά από τα σπίτια τους και διασκέδαζαν όλοι μαζί, δημιουργώντας έτσι το δικό τους υπαίθριο καφενείο. Κάπως έτσι προέκυψε η ιδέα να βοηθήσουν όλοι στο να ανοίξει ένα καφενείο.

Εκείνη την εποχή, ο Τάσος Κασκαντίρης, ο οποίος κατοικεί στην Αθήνα κατέβαινε όλο και πιο συχνά στο χωριό και έμενε κάθε φορά και μεγαλύτερο διάστημα. Γνωρίζοντας όλοι λοιπόν, την μεγάλη του αγάπη για το χωριό, του πρότειναν να ανοίξει εκείνος το καφενείο. Μεγάλο ρόλο στην απόφαση του έπαιξε και το γεγονός ότι η οικογένεια του διέθετε σπίτι πάνω στην πλατεία, το οποίο δεν χρησιμοποιείται χρόνια από κανέναν.

Για τα κορίτσια εκείνα μιλώ, στην Πέρα-ρούγα και στην Αγορά. Για τα κορίτσια εκείνα, με τη μπλε ποδιά και τον άσπρο γιακά.
Για τα κορίτσια εκείνα θα σας πω, με τις καψαλίδες στα πόδια και το κοκαλάκι στα μαλλιά.
Για τα κορίτσια εκείνα θα σας πω, τα ακάλτσωτα με τις φτηνές παντόφλες.
Για τα κορίτσια εκείνα θα σας πω, στο Δημοτικό Σχολείο, με τις καρούλες στα χέρια από την κυδωνόβεργα της μάθησης.
Για τα κορίτσια εκείνα μιλώ στον κάμπο και στην Κάπελη, στον θέρο και στ αλώνισμα.
Για τα κορίτσια εκείνα μιλώ, στο κορφάδιασμα του καλαμποκιού και στο κουβάλημα λίγου νερού στα ζωντανά μας.