Ο Χαράλαμπος Βασιλείου είναι τέκνον του Θωμά Βασιλείου και της Αγγελικής. Εγεννήθη εις το χωρίον Μηλιές. Ο πατέρας του κατήγετο απο την Φθιώτιδα, η δε μητέρα του από το χωριό Καρακασίμη της Ηλείας.
Ο παππούς Θωμάς εγνώριζε την τέχνην του σιδηρουργού, δηλαδή του χαλικιά. Τέχνην χρησιμωτάτην δια τους γεωργοκτηνοτρόφους των Μηλεών. Αφού μεταξύ άλλων, τους ατσάλωνε τα ξινάρια, τα υνιά. Τους έφτιαχνε τα διάφορα κοφτερά, και πολλά άλλα. Τον διεδέχθησαν δε εις την τέχνην ταύτην των τεχνών, την σιδηρουργίαν, οι μεταγενέστεροι χαλκιάδες των Μηλεών. Δημήτρης Τσαπάρας ο επονομαζόμενος και Χαλκιάς και τελευταίος ο Αντώνης Πάικου Λέντζος ο αποκαλούμενος και μαστραντώνης. Τα σκερπάνια του οποίου έκοβαν τις μεγάλες πατερόπρογκες πέρα-πέρα χωρίς ο αθέρας τους να πάθη τίποτα.
Δεν είχα την ευτυχίαν να προφθάσω εις την ζωήν τον μπάρμπα-Θωμά, έφθασα όμως την καλόγνωμη χήρα του θειά-Αγγελική. Όπως είναι γνωστόν τον χαρακτήρα κάθε ανθρώπου τον διαμορφώνει η μητέρα του. Δια τούτο και ο Χαράλαμπος Βασιλείου, ήτο ένας καλόγνωμος, καλοσυνάτος και γελαστός άνθρωπος. Όμοιες ήσαν και οι τρεις αδελφές του Θανάσω, Αμαλία και Τασία.
Ποιός αλήθεια δεν θυμάται την θειά-Τασία του μπάρμπα-Στέφανου του Λέντζου την σύζυγον, την καλοκάγαθον και αρίστην γειτόνισσα αυτήν, που επί πολλές δεκαετίες ο υποφαινόμενος την έζησε από κοντά και ποτέ και διά κανέναν δεν είπε η μακαριστή αυτή γυναίκα, κακόν λόγον. Μέχρι του σημείου που εμείς τα παιδιά, ενώ της ετρώγαμε ανερώτηγα τα φρούτα. Αυτή αντί να βάλη τις φωνές, όπως άλλες μέγαιρες του χωριού, η έκανε πως δεν ξέρει τίποτε, δια να μην μας ντροπιάση η αν μας έπιανε επ’ αυτοφώρω έλεγε: «Κοιτάτε βρε μην είναι άγουρα και σας πονέσει η κοιλιά σας» και έφευγε! Είχε βλέπετε η θεια-Τασία την λεγομένην αρετήν της διακρίσεως.
Ο Χαράλαμπος Βασιλείου είχεν απ’ ότι γνωρίζω και δυο άλλους αδελφούς, τους οποίους δεν εγνώρισεν ο γράφων. Τον Δημάκην που έπεσε υπέρ πατρίδος κατά τον Μικρασιατικόν πόλεμον και τον Βασίλη, δια τον οποίον δεν μπόρεσα να έχω ακριβείς πληροφορίες, πλην ειδήσεως από τον ανεκτίμητον φίλον μου Γεώργιον Αναστασίου Πίππαν, ότι τον είχε ιδεί τον Βασίλην Βασιλείου εις το εστιατόριον του μπάρμπα-Χαράλαμπου του Βασιλείου μια-δυό φορές κατά την Κατοχήν.
Ο Χαράλαμπος Βασιλείου έφυγε από τις Μηλιές πολύ ενωρίς και ήλθεν εις την Αθήνα προς αναζήτησιν καλύτερης τύχης και καλά έκαμε. Πέρασε και αυτός από το καμίνι της σκληρής ζωής των Αθηνών, χωρίς μάνα και αδέλφια κανονίζοντας μόνος του την πορείαν της ζωής του και με ιδικήν του αποκλειστικήν ευθύνην.
Δεν είχε κανένα στην Αθήνα να μεριμνήση δι’ αυτόν. Έτσι αν παραδείγματος χάριν αρρώσταινε στον δρόμο και δεν κατώρθωνε να φθάση το βράδυ στην κούρνια του, Κάποιο υγρό δωμάτιο χωρίς ζέστη και νερό, με ένα ξύλινο παλιό κρεβάτι, κανείς δεν θα αναζητούσε να τον βρη.
Ο παντεπόπτης μόνον Θεός που προστατεύει όλους τους αδύνατος αγωνιστάς της ζωής. Μόνον Αυτός τον επροστάτευε και του έδειχνε μυστικά ποιούς δρόμους να ακολουθήση.
Υπήρξε μέταλλον καλό, και ανθεκτικό ατσάλι, τα οποία είναι άχρηστα, αν δεν τα πυρώσης στο καμίνι να κοκκινίσουν, ώστε να γίνουν χρήσιμα εργαλεία.
Και ο αγαπητός μπάρμπα-Χαράλαμπος βγήκε από το καμίνι αυτό θαρραλέος, ανυποχώρητος, εργατικώτατος, άνδρας που να τηρή τον λόγο του και να σέβεται τα παντελόνια που φορούσε, άνθρωπος να συμπαθή τους πτωχούς και να βοηθά τους αναγκεμένους, μυαλό εμπορικό και προκομμένο και άτομον να αγαπά την γενέτειρα του τις Μηλιές και τους συμπατριώτες του και τον Σύλλογον των Μηλιωτών.
Καθώς πέρασε από το καμίνι της προσωπικής του υπευθυνότητας και δεδομένου ότι, δεν ήτο κισσός να στηρίζεται εις τους άλλους, απεδείχθη δια της όλης πολιτείας του δένδρον αυτόνομον, δυνατόν και πολύ καρποφόρον.
Κατώρθωσε μόνος αυτός, δια του αγίου ιδρώτος του προσώπου του, να ανοίξη δικό του εστιατόριον εις την πλατείαν Αμερικής τότε που τα παιδιά της μαμάς των Αθηνών κατεγίνοντο με την καλοπέραση και τις διασκεδάσεις.
Μάλιστα είχε γείτονα του τον Σπύρον Παναγιωτόπουλον, της θειάς παπαδιάς, ανώτερον δημόσιον υπάλληλον, άριστον συμπατριώτην και Πρόεδρον και Γρααμματέα κατ’ επανάληψιν του Συλλόγου των απανταχού Μηλιωτών, μετά του οποίου είχε συνεχή επαφήν. Μηλιώτες βλέπεις αυτοί, και του ίδιου καλού φυράματος, δεν ήτο δυνατόν να μην επικοινωνούν μεταξύ των. Έτσι τους δινόταν η ευκαιρία να κουβεντιάζουν για το χωριό και να ξεπονάνε.
Μετά που κατεδαφίσθη το κτίριον όπου ήταν το εστιατόριον αυτό, ο Χαράλαμπος Βασιλείου, μετέφερε τις εμπορικές του δραστηριότητες εις το νεοαναπτυσσόμενον τότε Νέον Ηράκλειν Αττικής, όπου χωρίς υπερβολήν εμεγαλούργησεν.
Ίδρυσεν επιχείρησιν εμπορίας οικοδομικών υλικών, όπου βοηθούμενος από τα παιδιά του, και μάλιστα τον μεγαλύτερον γυιόν του τον Θωμά, τα οποία χάριν της εργασίας, δεν ήξεραν τι θα επή ανάπαυση ημέρα και νύκτα, κατώρθωσε δια της θαυμαστής εργατικότητος πατέρα και παιδιών και του πολλού ιδρώτος του προσώπου των, να έχουν δικά τους φορτηγά αυτοκίνητα δια τα οικοδομικά υλικά, διάφορα άλλα εργαλεία και μηχανήματα δια τον ίδιον σκοπόν, και να αποκτήσουν σημαντικήν ακίνητον και κινητήν περιουσίαν με πολυώροφα κτίρια, καταστήματα, οχήματα, εμπορεύματα κλπ. Ο Θωμάς Χαρ. Βασιλείου παραδείγματος χάριν ει το κατάστημα του χρωμάτων, εργαλείων, τσιμέντων κλπ. Επί της Λεωφόρου Ηρακλείου εις το Νέον Ηράκλειον, είχε μεταξύ άλλων εμπορευμάτων και έξι (6) τόννους βίδες.
Ο Χαράλαμπος Βασιλείου ήταν ένας από τους βασικούς στυλοβάτες του Συλλόγου των απανταχού Μηλιωτών, όχι μόνον από οικονομικής απόψεως, αλλά και ηθικής συμπαραστάσεως. Η συμβουλή του ήταν πολύ μετρημένη και σοφή. Θυμάμαι όταν ήμουν στην διοίκησιν του Συλλόγου, καθώς εγνώριζαν οτι έχομεν στο πλευρό μας τον Χαράλαμπο Βασιλείου, τον Παναγιώτην Θεοδώρου Λέντζον, τον Χαράλαμπον Γ. Λέντζον και τους άλλους ομοίους των, δεν εφοβόμουνα δια τα οικονομικά του Συλλόγου απολύτως τίποτα.
Ο Χαράλαμπος Βασιλείου ήταν πάντοτε και ανελλιπώς ενεργόν μέλος του Συλλόγου μας και παρίστατο κατά τις Συνελεύσεις, μέχρι τον Νοέμβριον του 1983, όταν απήλθε του κόσμου τούτου σε ικανήν ηλικίαν.
Κατά την αναμφισβήτητον μαρτυρίαν του αρχαίου Ταμία του Συλλόγου Γεωργίου Αναστασ. Πίππα, επί πολύν καιρόν επεσκέπτετο τον Χαράλαμπον Βασιλείου δια την εισπραξιν της συνδρομής του εις το Νέον Ηράκλειον όπου ετύγχανε αρίστης υποδοχής παρ’ αυτού, ρωτούσε δια την πορείαν του Συλλόγου μετά μεγάλου ενδιαφέροντος, έλεγε την μετρημένην συμβουλήν του και ουδέποτε έφερνε αντιρρήσεις δια τις αποφάσεις και την συμπεριφοράν των μελών του Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου.
Δια όλα αυτά ο Σύλλογος ετίμησε τον Χαράλαμπον Βασιλείου και δια του διπλώματος του μεγάλου ευεργάτου του.
Ας είναι αιώνια η μνήμη του μεγάλου αγωνιστού της ζωής και ένθερμου υποστηρικτού του Συλλόγου των Απανταχού Μηλιωτών Ηλείας «ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος» Χαράλαμπου Βασιλείου του Θωμά και της Αγγελικής και ευχόμεθα πολλοί Μηλιώτες να του μοιάσουν.
Αθήναι 25 Ιανουαρίου 2002
Απόστολος Πάικου Λέντζος